Nat-zomerse mijmeringen

Nu we in de komkommertijd zitten en het qua werk iets rustiger is, komen mijmeringen boven.

Net voor de politieke vakantieperiode werd duidelijk dat de CD&V overstag ging en toch met acht partijen gaat praten over het slechtste wat in een jaar tijd op tafel lag. Voor de N-VA was het bod onvoldoende. Terecht. Wat voorligt kan nooit de beloofde structurele verandering brengen.

Ondertussen merken we in de hele westerse wereld dat de begrippen 'de tering naar de nering zetten' en 'beheren als een goede huisvader' in het begin van deze eeuw niet meer in het woordenboek van vele regeringen voorkomt.  

Op de radio horen we het ene financiële orakel na het ander. Omhooggevallen politicologen en professoren allerhande komen plechtig verklaren hoe we het allemaal moeten doen. Paul De Grauwe is er zo eentje. Bijna dagelijks legt hij ons uit hoe wij en de politici het zouden moeten doen. Hij was wél 12 jaar Belgisch parlementair waaronder drie jaar voorzitter van de commissie financiën en dus mee verantwoordelijk voor de soep waar we nu in zwemmen: een torenhoge staatsschuld en zowat de hoogste belastingdruk van de wereld. Je moet het maar kunnen ...

Zijn al die staatsmannen dan ziende blind? Denken zij dat de Vlamingen niet zien welk verkwistend en potverterend boeltje men er hier in België van gemaakt heeft? Er wordt dan steevast gezwaaid met hoe goed we het eigenlijk wel hebben ... Voor een deel is dat waar, té waar.

Het is zó waar dat veel van onze jongeren - ook in Oosterzele en ik reken mijn eigen kinderen daar bij - het gevoel hebben dat de generaties die het voor het zeggen hadden na de tweede wereldoorlog eigenlijk bóven hun stand leefden. De waarheid komt nu stilaan boven. Die waarheid is dat het geld op is en dat de schuld torenhoog is, net als de belastingdruk.

Dat het zover kon komen heeft een aantal redenen.

Eerste boosdoener: het geloof dat de groei en de opbouw na WOII zou blijven duren en dat de bomen tot in de hemel zouden groeien.

Tweede boosdoener: het vehikel België. Onze staatsmannen zwoeren lang bij de wafelijzerpolitiek die enorm veel middelen heeft verbrast.
Daarnaast bleek steeds meer en steeds vaker dat in het noorden en het zuiden van het land totaal anders gedacht wordt over hoe een ander moet aangepakt worden. De Belgische staatsstructuur zorgt ervoor dat de minderheid de meerderheid steeds haar wil kan opleggen. In de praktijk wordt dat: bijna onafgebroken deelt de PS de lakens uit met een politiek waarvan bijna alle Vlaamse partijen vinden dat ze niet de goede staatshuishouding biedt die de Vlamingen voor ogen hebben om hun welvaart veilig te stellen.

Nu dreigt opnieuw een verlenging van dit onverkwikkelijk verhaal ... het ziet er naar uit dat de Vlaming een nog groter signaal naar Brussel moet sturen om te tonen dat hij échte verandering - méér verantwoordelijkheid voor de gewesten - wil. Nog méér stemmen voor de N-VA kunnen dit verlangen om de toekomst van onze kinderen veilig te stellen vorm geven. Men kan de legitieme vraag dan niet blijven negeren en het zal dan voor de 'babbelpartijen' niet meer mogelijk zijn om nog akkoordjes te sluiten die neerkomen op "zwijgen en betalen".

Dát is mijn motivatie om de N-VA ook in Oosterzele op de kaart te zetten: een partij kan niet leven zonder plaatselijk weefsel en elke gemeente kan een partij die ijvert voor goed, rechtvaardig en efficiënt bestuur met oog voor het individu in de groep, goed gebruiken. De N-VA dus.

Jan Martens,
voorzitter N-VA Oosterzele,
voorzitter N-VA Gent-Eeklo,
lid partijbestuur N-VA